อ่าน “ชีวิตของบุ” ฉบับแมวค้นฅน

อาหารของบุรินทร์ : Cat Foodival, Lambic, Shab Shab Shabu

เปิ้ลหน่อย :แคทฟู้ดดิวัลของเราคราวนี้ พี่บุรินทร์ไปด้วย
บุรินทร์ :ใช่ครับ มีบูทอาหาร บูบีคิวพลาซ่า โดย Lambic ผมเอาทีมร้านอาหารผมไปเลยครับ รับรองว่าอร่อยแน่นอน เพราะว่านอกเหนือจากบาร์บีคิวแล้ว เรายังมีเบอร์เกอร์ครับ สูตร Lambic ย่างด้วยเตาเทพ มันเทพมากย่างอะไรก็อร่อย เพราะใช้ความร้อนสูงกว่า ทำให้เวลาย่างใช้เวลาน้อยลง น้ำที่อยู่ในเนื้อนี่ยังคงอยู่ มันดีมาก ย่างผักยังอร่อยเลย

เปิ้ลหน่อย :อร่อยมากเลยหรือครับ
บุรินทร์ :อร่อยชัวร์ สูตรทุกอย่างเราใช้วัตถุดิบอย่างดี ขนมปังพรีเมี่ยม ผัก ทุกอย่างสด สะอาด แน่นอน นอกเหนือจากนั้นเราจะมีบบาร์บีคิวสูตรที่คิดกันเองขึ้นมา อร่อยมาก เราใช้เนื้ออย่างดี หมูอย่างดี กับน้ำซอสบาร์บีคิวที่เป็นสูตรของเราเอง ผมกินไปแล้วประมาณห้าร้อยกว่าไม้ กว่าจะทำออกมาขาย น้ำหนักขึ้นไปสามโล

เปิ้ลหน่อย :ถามเรื่องร้านอาหารสองร้านบ้าง
บุรินทร์ :ใช่ครับ Lambic ก็เป็นอาหารนานาชาติ พิซซ่าใช้เตาถ่าน ใช้ไม้พิเศษ คือไม้ลิ้นจี่ ฝรั่งจะใช้ ไม้แอปเปิ้ลมารมควันเบคอนให้มีกลิ่นหอม แต่ของผม ผมอยู่เมืองไทย ผมต้องการไม้ที่มันเป็นไม้ของไทยจริง ๆ ก็เลยเลือกฟืนที่เป็นไม้ลิ้นจี่ เพื่อเอามาอบพิซซ่า สำหรับคนที่เป็นพิซซ่าสายลึก ผมอยากจะชวนมาลองกินดู แป้งไม่บางเกินไป แต่ก็ไม่หนา

เปิ้ลหน่อย: ถามนิดหนึ่ง ทำไมต้องไม้ลิ้นจี่ พิเศษอย่างไรคะ
บุรินทร์ :มันคือลิ้นจี่ไงครับ เอามาทำอาหารแล้วมันสร้างกลิ่นหอม แต่ไม่ใช่กลิ่นลิ้นจี่นะ มันมีกลิ่นหอม เป็นคาแร็กเตอร์ของมัน มีความเป็นไทย เราอยู่เมืองไทยก็ต้องใช้ของไทย  นอกนั้นก็มี พาสต้า สเต๊ก มีโทมาฮอว์ก เนื้อซี่โครงส่วนที่ 7 กับ 8  ต่อกัน เป็นเนื้อส่วนที่ดีที่สุด มีไขมันแทรกที่กำลังดี และผมใช้เนื้อจากเมืองวาชิมะ เป็นเนื้อวากิว เอามาทำ ชิ้นละประมาณสามโลสี่ขึ้นไป ถ้าจะมากินต้องพาเพื่อนมาด้วยสี่คนขึ้นไป กำลังอร่อย ถ้ามาคนเดียว ก็จะแฟตฟรีไปเหมือนกัน (หัวเราะ)

เปิ้ลหน่อย : อีกร้านล่ะคะ
บุรินทร์ :อีกร้านหนึ่งเป็นชาบูครับ ชื่อ Shab Shab Shabu อยู่ที่โครงการ เดอะโกรฟ สายไหม ใกล้มหาวิทยาลัยเวสเทิร์น คนแถวนั้นเริ่มรู้จัก ศุกร์ เสาร์อาทิตย์ โทรมาจองก่อนนะครับ คนจะแน่นหน่อย

เปิ้ลหน่อย :ต้องถามพี่บุรินทร์ ว่าองค์ประกอบที่สำคัญที่จะทำให้อาหารแต่ละจานให้อร่อย
บุรินทร์ :เชฟต้องมีลิ้นที่ดีครับ ผมว่าหลัก ๆ เลย คือส่วนตัวที่บ้านผม พ่อ แม่ ตัวผมเอง เราเป็นสายชอบกินอาหารอร่อย ไม่จำเป็นต้องราคาแพง อาหารอร่อยของเราคือ ต้องสะอาด อร่อย มีคุณภาพ ไม่ว่าจะอยู่ไกลขนาดไหน เราก็จะตามหา ไม่ว่าจะอยู่ประเทศไหนเราก็จะเสาะหา ตั้งแต่ยังไม่มีอินเตอร์เน็ต ใช้ปากต่อปากบอกต่อ ๆ กัน ปัจจุบันมันมีคำว่า Foodieจริง ๆ แล้วพ่อผมนี่แหละ Foodie ตัวจริงเลย ชอบกินอาหารมาก คือเมมเบอร์กีฬานี่ไม่เคยสมัครเลย แต่เมมเบอร์อาหารนี่พ่อเป็นหมด มีทุกร้าน เคยมีมีเฮอริเทจคลับ ซึ่งถ้าไม่เป็นสมาชิกก็ไม่สามารถเข้าไปกินได้ ต้องใส่สูทไปกิน เป็นแรงบันดาลใจให้เราอยากทำร้านอาหาร นอกจากอาหารที่ดี ต้องมีบริการที่ดีมาก เขารู้หมดเลยว่าคุณชื่ออะไร ลูกคุณชื่ออะไร กินกาแฟ หรือกินชา ใส่น้ำตาลกี่ก้อน กินหมูหันต้องเลื่อยมันออกให้หมด  เป็นคลับที่มีอยู่ทั่วโลก ในเมืองไทยเคยมีอยู่เมื่อสักยี่สิบกว่าปี  ปัจจุบันไม่มีแล้ว ซึ่งนั่นเป็นแรงบันดาลใจในการที่เราอยากจะทำร้านอาหารสักร้านหนึ่งให้มันเป็นอย่างนั้นให้ได้

เปิ้ลหน่อย : งั้นพี่บุรินทร์ ก็ไม่ได้โฟกัสอาหารแค่เรื่องรสชาติ
บุรินทร์ : บรรยากาศด้วย อย่าง Lambic นี่จะเหมือนอยู่ในโรงนา ชาวไร่ แบบเมืองนอก ใช้อุปกรณ์เก่า ๆ แบบในโรงนา มีฟาง มีต้นไม้เยอะ ๆ  นอกเหนือจากบรรยากาศ ที่สำคัญผมว่าคือเรื่องการบริการ เราพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ ให้คนมาแล้วมีความสุข ที่สำคัญที่สุด ราคาต้องไม่แพง ผมก็ทำให้ราคาโอเค พิซซ่า สามร้อยกว่าบาท ซึ่งที่อื่นขายห้าหกร้อย ไม่แพงเลย อบด้วยไม้ลิ้นจี่ สเต๊กก็ เจ็ดแปดร้อย ซึ่งย่างด้วยเตาเทพ (หัวเราะ)

เปิ้ลหน่อย : ได้ข่าวว่าบางเทศกาล บางโอกาสจะมีพี่บุรินทร์ขึ้นเวทีไปร้องเพลงด้วย
บุรินทร์ : ครับ ผมจะเผื่อไว้วันหนึ่งเลย ทุก ๆ เทศกาล อย่างคริสต์มาสอีฟ วาเลนไทน์ ให้เป็นโอกาสพิเศษ มีเมนูพิเศษห้าคอร์สที่สร้างสรรค์ขึ้นมาใหม่ ขนาดให้กินแล้วกำลังดี แล้วก็มีโชว์พิเศษที่ผมเลือกมาให้​ อย่างครั้งก่อนผมเลือก เพลงรักที่โลกลืมในยุค 90

เปิ้ลหน่อย : เช่นเพลงอะไรบ้างคะ
บุรินทร์ : (ร้อง)...อย่ามาทำเป็นมีน้ำตา ก็เพื่อมาต่อรองหัวใจ....และก็ .....ก็นอนไม่ค่อยหลับ... คือเพลงพวกนี้ เวลาคนฟังแล้วจะ โอ้โห...ไม่ได้ฟังมานานมาก และก็มีความสุขทั้งผู้หญิงผู้ชายเวลาฟังคืออยากให้ทุกคนมีความสุขน่ะ อยากทำอะไรที่พิเศษกว่าไปนั่งกินอาหารร้านหนึ่ง เพลงที่ผมเล่นนี่นอกเหนือจากเพลงยุค 80, 90 ที่โลกลืมแล้ว ผมยังมีเพลงโซล ที่ปกติผมไม่ได้ร้อง เพราะว่าเวลาเล่นคอนเสิร์ตเราก็เล่นแต่เพลงตัวเอง แต่ทีนี้พอเป็นร้านเรา เหมือนอยู่ที่บ้านเหมือนปาร์ตี้ที่บ้าน จะร้อง จะทำอะไร ๆ ก็ได้

เปิ้ลหน่อย : ดูพี่แฮปปี้กับร้านที่ทำอยู่มาก ๆ
บุรินทร์ : จริง ๆ ผมแฮปปี้กับทุกอย่างที่ผมทำอยู่ตอนนี้หมดเลย เป็นโชคดีมาก ๆ ก็ร้านอาหารเริ่มอยู่ตัวแล้ว  คนรู้จักมากขึ้น ลูกค้าประจำก็มีแล้ว ทำรถเองก็อยู่ตัวแล้ว มาทำเพลงใหม่ ก็ขึ้นอันดับสามที่แคทแล้ว ชีวิตช่วงนี้มีความสุข ต้องขอบคุณทุก ๆ คน

เปิ้ลหน่อย : มีคติ หรือเคล็ดลับ ในการทำธุรกิจแบบพี่บุรินทร์ไหมคะ
บุรินทร์ : หลัก ๆ เลยนะครับ ต้องรักในสิ่งที่ทำ และเลือกทำในสิ่งที่ตัวเองรัก คือถ้าผมไม่รักในสิ่งไหน ผมจะไม่เลือกทำอาชีพนั้น คืออย่างดนตรีนี่ โอ้โห มันคือปัจจัยหนึ่งในชีวิตเลย ขาดไม่ได้ ถ้าไม่มีเพลงในโลกนี้ชีวิตคงแย่มาก นั่งแบบเงียบ ๆ ไม่สนุกเลย คือเศร้าก็มีดนตรีคอยช่วยเป็นเพื่อน เหงาก็มีดนตรีด้วย เจ็บใจ โกรธอะไร ดนตรีช่วยหักล้างทุกอย่างให้หมด ฟังไปเรื่อย ๆ ก็สบายใจ ยิ่งมาเล่นดนตรี มีแฟนเพลง ยิ่งมีความสุขมาก ๆ  เพราะฉะนั้นถ้าให้ผมเลือกในสิ่งที่ผมไม่ชอบ ฝืนธรรมชาติ พอฝืนก็อยากจะพัฒนาก็ทำไม่ได้ อยากทำให้ดีขึ้นก็ขี้เกียจน่ะ แต่ถ้ารัก อยากให้สิ่งที่เรารักมันเติบโตมันพัฒนา มันไปสู่สิ่งที่ทำให้เรามีความสุขได้ ถึงได้บอกว่า เลือกทำในสิ่งที่ตัวเองรัก ไม่งั้นก็ ไม่มีความสุข และก็อาจจะไม่ประสบความสำเร็จก็ได้

เสียงของบุรินทร์: ผู้ประกาศสปอตโฆษณา 

บุรินทร์ : ผมอยู่บ้าน ขึ้นรถ ก็ฟังเพลงตลอด ได้คุยเรื่องเพลงกับลูกตลอด อย่างเวลามีเพลงวงออกใหม่ ผมก็ฟังเพลง แล้วชอบมาก ก็ไปบอกลูก แล้วเขาไปฟังก็มาบอกบ้าง แทร็กที่เจ็ด กับ สิบเอ็ด ลองฟังดูดิพ่อ

เปิ้ลหน่อย : สไตล์การฟังเพลงแต่ละคนเป็นอย่างไรคะ

บุรินทร์ : คนโตจะเป็นสายนวด เพลงกลาง ๆ ส่วนคนเล็กจะเป็นสายร็อกฟังเพลงหนักมาก

 

เปิ้ลหน่อย : อย่างนี้ เขาฟังเพลงที่พี่ฟัง พี่ต้องฟังเพลงที่เขาฟังด้วยไหม

บุรินทร์ : ผมก็ฟัง แต่ถ้าเป็นพวกสายว้ากอย่างเจ้าคนเล็กนี่ผมสู้ไม่ค่อยไหว แต่ที่เขามาแนะนำบางเพลง ก็มีแบบน่าสนใจ เป็นคันทรี่แบบแอฟริกัน ผมไปฟังแล้ว เฮ้ย  มันเศร้ามากน่ะ

 

เปิ้ลหน่อย : กี่ขวบแล้วคะ ตอนนี้

บุรินทร์ : คนเล็กผมเจ็ดขวบ คนโตสิบขวบ

 

เปิ้ลหน่อย : เหมือนถ่ายทอดกันมาจากคุณพ่อพี่บุรินทร์มาถึงรุ่นลูก

บุรินทร์ : ผมว่ามันเป็นภาคบังคับน่ะครับ เพราะว่าเขาขึ้นรถเราน่ะ เหมือนผมต้องขึ้นรถพ่อรถแม่ เขาฟังอะไรเราก็ต้องฟังอย่างนั้น แต่สุดท้าย ทำให้เรามีพื้นฐานที่กว้างขึ้น แข็งแรงขึ้น

 

เปิ้ลหน่อย : พี่บุรินทร์มีแนวคิดในการดูแลครอบครัวอย่างไรบ้างคะ

บุรินทร์ : พูดได้เลยนะ ผมกับครอบครัว ผมเป็นอย่างไรไม่เคยเสแสร้ง ผมกับแฟนไม่เคยเสแสร้งเลย คนเราจีบกันช่วงแรก โปรโมชั่นเยอะมาก กินหรู แต่งตัวดี พูดเพราะ กับแฟนนี่ผมพูดไม่เพราะมาตั้งแต่แรกเลย เป็นเพื่อนกันมากกว่า ดอกไม้สักดอกยังไม่เคยซื้อให้เลย ผมไม่เชื่อในวัตถุที่เรียกว่าดอกไม้ว่าให้แล้วจะทำให้ความรักดีขึ้นอย่างไร เพราะว่าให้แล้วสามวันมันก็แห้ง ก็โรย แต่ผมเข้าใจว่าผู้หญิงชอบได้รับดอกไม้ ผมก็พยายามเปลี่ยนใจเขามาตลอดชีวิต

 

เปิ้ลหน่อย : สวยงามไง

บุรินทร์ : ดอกไม้อยู่กับต้น สวยกว่า

 

เปิ้ลหน่อย : แล้วความโรแมนติกของพี่บุรินทร์ คือ อะไรคะ

บุรินทร์ : ผมไม่รู้ ก็เป็นอย่างนี้ แต่เคยให้เพลงแฟนหลายเพลงนะ ผมว่าให้เพลงนี่มันอยู่ทนนาน อีกยี่สิบปีเค้าแก่หงำเหงือกแล้ว พอฟังเพลงที่เราให้เขา เขาอาจจะยิ้มได้เหมือนกันนะ สมัยก่อนมันเคยเป็นคนดีนะ (หัวเราะ)

 

เปิ้ลหน่อย : แต่งเพลงมาก็หลายเพลง มีเพลงไหนที่แต่งให้กับความรักตัวเองบ้างไหมคะ

บุรินทร์ : เพลง ‘สัญญา’ ที่พี่บอยแต่งน่ะ ผมมอบให้เขา นี่ครั้งแรก ส่วนเพลง ‘หยุด’ นี่ ให้ตอนแต่งงาน

 

เปิ้ลหน่อย : เลยกลายเป็นเพลงชาติของงานแต่งงานไปเลย

บุรินทร์ : ใช่ครับ ผมให้แฟนผมคนแรก หลังจากนั้นก็ให้ใครต่อใครมาตลอดสิบกว่าปีแล้ว อีกเพลงก็ ‘เธอทั้งนั้น’ นี่ให้ลูก เพราะตอนที่นั่งเขียนกับพี่บอย ตอนนั้นลูกผมเพิ่งคลอดเลย

 

เปิ้ลหน่อย : โรแมนติกมากเลยนะคะเพลงนั้น

บุรินทร์ : เนื้อบอกว่า เธอมาแล้วเปลี่ยนชีวิตเรา 

 

นอก Spotlight:: ฝันของบุรินทร์ นักโบราณคดี 

เปิ้ลหน่อย : มีของที่ชอบหลายอย่าง ใช้ชีวิตมาเต็มที่สุด ๆ ทั้งเรื่องงานเรื่องความรัก พี่บุรินทร์ยังมีความฝันที่อยากจะทำอีกไหมคะ

บุรินทร์ : มีอีกหนึ่งอย่างที่อยากทำมาตั้งแต่เเด็กแล้ว แต่ผมว่ามันยากมาก คือ ผมอยากจะเป็นนักโบราณคดี ตั้งแต่เด็กเลย คือ ปัจจุบันนี้ ทีวีที่ผมดู สื่อที่ผมเสพ ส่วนใหญ่ก็เป็นช่องสารคดีซะส่วนใหญ่ ที่ผมชอบเป็นไอดอลก็คือคือ เซอร์เดวิด แอทเทนเบอเรอห์ (David Attenborough) พิธีกรที่เกี่ยวกับเรื่องสัตว์ ธรรมชาติ ต้นไม้ ชอบมาตั้งแต่เขาอายุยี่สิบกว่า ตอนนี้เขาจะเก้าสิบแล้ว เท่มาก ก่อนนอนผมเปิดทีวี ฟังเสียงเขาแล้วทำให้หลับสบาย เสียงเขาคือที่สุดของ voice over

 

เปิ้ลหน่อย : ไม่ใช่เสียงที่ทำให้เราหลับนะคะ

บุรินทร์ : มันต้องเป็นเสียงที่เราคุ้นเคย ทำให้เราสบายใจน่ะครับ ก็เลยฝันมาตั้งแต่เด็ก อยากไปทำแบบนักโบราณคดี แต่พอโตขึ้นมาแล้วถึงรู้ว่าการเป็นนักโบราณคดีนี่อย่างแรกเลยต้องใช้ทุนสูงมาก แล้วก็การขุดนี้ไม่ใช่ปีสองปีก็เจอ บางทียี่สิบสามสิบปีถึงจะเจอก็มี

 

เปิ้ลหน่อย : พี่อยากเจออะไร

บุรินทร์ : ผมรู้สึกว่า ตั้งแต่เด็กเลยนะ ประเทศไทย เรายังขุดไม่ค่อยเจออะไรเท่าไหร่เลย เราเจออะไรน้อยมากเลย อย่างเครื่องปั้นดินเผาบ้านเชียง เราก็เห็นตั้งแต่เด็กน่ะ ปัจจุบันก็ยังเห็นเท่านั้นอยู่เลย ทำไมไม่มีใครไปขุดเพิ่ม อย่างเมืองที่เชียงใหม่ ตรงเมืองเก่าเขาขุดเจอแล้วเค้าก็ไม่ขุดต่อน่ะ เพราะมีเมืองใหม่สร้างขึ้นมา ซึ่งผมว่าน่าจะย้ายเมืองออกไปแล้วอนุรักษ์พื้นที่ไว้เป็นแหล่งศึกษา แหล่งท่องเที่ยวเชิงโบราณคดี ปัจจุบัน ผมว่ารายการสารคดีเมืองไทยเริ่มดีขึ้นมาก เริ่มมีเงินทุนมาสนับสนุนมากขึ้น คือจริง ๆ ก็อยากสนับสนุนคนไทยให้ดูสารคดี เพราะมันเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่แค่เรื่องบันเทิง

 

เปิ้ลหน่อย : คนก็ค่อย ๆ ออกมาแอ็กทีฟกันเรื่อย ๆ มันต้องเก็บนะ ของที่เรามีอยู่

บุรินทร์ : ผมว่ามีอีกเยอะ ของที่เรามีอยู่ อย่างที่บอกครับ ถ้าจะเป็นนักโบราณคดีต้องมีเงินเยอะ และต้องพาครอบครัวไปด้วยเลย ซึ่งไม่รู้ว่าแฟนกับลูกเราจะชอบหรือเปล่า ต้องขุดกันทั้งวันด้วยพู่กันเล็ก ๆ บนพื้นที่ประมาณห้าร้อยตารางกิโลเมตร ต้องใจรักจริง ๆ ทำให้ครอบครัวรักจริง ๆ ถ้าจะทำจริงๆ  ก็ต้องไปเรียนไปอะไรอีกเยอะเหมือนกัน

 

เปิ้ลหน่อย : ก็จะรอดูพี่บุรินทร์ เป็นนักโบราณคดีนะคะ

บุรินทร์ : ครับ

 

เปิ้ลหน่อย : เวลาหมดแล้ว เปิ้ลหน่อยว่าพี่บุรินทร์มีอะไรจะฝากอีกเยอะแยะเลยค่ะ มีเวลาอีกจึ๋งหนึ่งค่ะ พี่บุรินทร์จะฝากอะไรคะ

บุรินทร์ : ก็ขอบคุณทุกคนที่ฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ขอบคุณเปิ้ลหน่อย ทีมงานแคท เรดิโอทุกคน ผมเพิ่งออกเพลงมาใหม่ ‘Spotlight’ สำหรับใครที่ต้องการเพลงที่เป็นทางเลือก ผมว่าผู้ฟังของแคทเข้าใจอยู่แล้ว เพลงที่มาเติมเต็มสิ่งที่คนอื่นไม่ได้ทำ ก็มาลองฟังกันดูครับ” 

 

--- ติดตามและร่วมค้นชีวิตผ่านมุมมองของคนหลากหลายอาชีพ
ใน รายการแมวค้นฅน ที่ Cat Radio ทุกวันพฤหัสบดี 21.00-22.00 น. ---